Tijdcalculator

U kunt deze rekenmachine gebruiken om twee verschillende tijdsmetingen "op te tellen" of "af te trekken". U kunt de invoervelden leeg laten, wat resulteert in een standaardwaarde van nul.

Tijd aftrekken of optellen bij een gegeven datum

Gebruik de Tijdsduur Calculator om de tijd tussen twee datums te berekenen. Probeer deze rekenmachine om tijd op te tellen of af te trekken van een begintijd en datum. Afhankelijk van de afgetrokken of toegevoegde tijd zal de nieuwe tijd en datum het resultaat zijn.

Tijd berekenen met een Expressie

Deze rekenmachine kan twee of meer tijdspunten optellen of aftrekken met een vergelijking. De volgende inputs zijn acceptabel: d, h, m en s. D staat voor dagen, h voor uren, m voor minuten en s voor seconden. De enige juiste functies zijn + en -. Een juiste formule zou zijn “1d 2h 3m 4s + 4h 5s - 2030s.”

Tijd, net als andere variabelen, kan worden opgeteld of verwijderd. Maar er is een verschil in het rekenen met decimale en tijdseenheden. De onderstaande tabel toont enkele populaire eenheden voor het meten van tijd.

Hoe meten we tijd?

De kalender en de klok zijn twee verschillende systemen van tijdmeting die tegenwoordig vaak worden gebruikt. Deze tijdmetingen zijn gebaseerd op het sexagesimale getallenstelsel, met het getal 60 als basis. Dit systeem werd ontwikkeld in het oude Sumerië rond het derde millennium voor Christus en werd overgenomen door de Babyloniërs.

We gebruiken de basis 60 omdat het getal 60 het hoogste samengestelde getal is met 12 coëfficiënten. Het hoogste samengestelde getal is een natuurlijk getal dat de grootste verhouding heeft van het aantal delers tot een positieve graad van zichzelf dan enig ander getal.

Het wiskundige voordeel van het getal 60 maakt het praktisch handig. Het getal 60 heeft veel delers, wat operaties met breuken vereenvoudigt. We kunnen een uur verdelen in intervallen van 1, 2, 3, 4, 5, 6, 10, 12, 15, 20 en 30 minuten zonder rest.

Uitvinding van de seconde, minuut en 24-uursdag

De Egyptische cultuur was de eerste beschaving die de dag in kleinere delen opsplitste. De eerste zonnewijzers verdeelden de tijd tussen zonsopgang en zonsondergang in 12 segmenten.

Mensen konden na zonsondergang geen zonnewijzers gebruiken, dus het bepalen van de lengte van de nacht was ingewikkelder. Egyptische astronomen merkten patronen op in een groep sterren, en gebruikten 12 daarvan om 12 segmenten van de nacht te maken.

Eén argument voor de oorsprong van het concept van een 24-uursdag is het bestaan van deze twee 12-delige splitsingen van dag en nacht. De Egyptische tijdsindelingen fluctueerden afhankelijk van het seizoen, waarbij de zomeruren aanzienlijk langer waren dan de winter.

Later, tussen 147 en 127 voor Christus, stelde een Griekse astronoom genaamd Hipparchus voor om de dag te verdelen in 12 uren daglicht en 12 uren duisternis, afhankelijk van de dagen van de equinox.

Hipparchus ontwikkelde ook een model van lengtegraden met 360 graden, dat Claudius Ptolemaeus uiteindelijk verdeelde in 360 graden van breedte- en lengtegraden. Hij verdeelde elke graad in 60 delen, die elk werden verdeeld in 60 kleinere stukjes, nu een minuut en een seconde genoemd.

Hoewel verschillende beschavingen in de loop van de tijd alternatieve kalendersystemen hebben gewijzigd, is de Gregoriaanse kalender het meest gebruikt wereldwijd. Deze werd in 1582 opgericht door paus Gregorius XIII en is voornamelijk gebaseerd op de Juliaanse kalender, een Romeinse zonnekalender voorgesteld door Julius Caesar in 45 voor Christus.

De Juliaanse kalender was gebrekkig en de astronomische equinoxen en zonnewendes liepen ongeveer 11 minuten per jaar voor op de kalender. De Gregoriaanse kalender verminderde deze afwijking aanzienlijk.

Vroege instrumenten voor het meten van tijd

Vroege klokken varieerden per cultuur en regio, en waren vaak bedoeld om de dag of nacht in duidelijke fasen te verdelen om arbeid of religieuze routines te beheersen. Olielampen en kaarsklokken bijvoorbeeld, zouden de stroom van tijd tussen de ene gebeurtenis en de volgende weergeven in plaats van de tijd van de dag te vertellen.

De waterklok, ook bekend als de clepsydra, wordt vaak beschouwd als het meest nauwkeurige uurwerk van de oudheid. Clepsydra reguleert de waterstroom vanuit of in het vat, dat vervolgens wordt geanalyseerd om de tijdsduur te berekenen.

Zandlopers, ook bekend als zandglazen, doken op in de 14e eeuw en dienden een rol vergelijkbaar met olielampen en kaarsklokken. Naarmate de precisie van de klok toenam, begon men deze te gebruiken om de zandloper nauwkeurig af te stellen om de lengte van de tijd nauwkeurig te registreren.

Christiaan Huygens vond in 1656 de eerste slinger mechanische klok uit. Het was de eerste klok die werd gecontroleerd door een apparaat met een "natuurlijke" oscillatieperiode. Huygens verfijnde zijn slingerklok tot een onnauwkeurigheid van minder dan 10 seconden per dag.

Atoomklokken zijn de meest nauwkeurige tijdmeetinstrumenten die vandaag beschikbaar zijn. Hoewel er verschillende soorten atoomklokken bestaan, zijn cesium atoomklokken de meest populaire en nauwkeurige. Ze worden gekalibreerd door de emissieperioden van de cesiumatomen te observeren. Atoomklokken gebruiken een elektrische oscillator om tijd te meten met behulp van cesiumkernresonantie.

Tijdconcepten

Aristoteles

Door de geschiedenis heen hebben verschillende wetenschappers en filosofen verschillende constructies van tijd voorgesteld. Aristoteles (384–322 v.Chr.) omschreef het als "verschillende bewegingen met betrekking tot voor en na." Deze oude Griekse filosoof zei dat tijd veranderingen kwantificeert die enige verandering of beweging vereisen. Hij geloofde ook dat tijd onbeperkt en constant was en dat het universum eeuwig had bestaan en zou blijven bestaan.

Newton

In zijn Philosophiae Naturalis Principia Mathematica behandelde Newton de noties van ruimte en tijd als absoluut. Hij betoogde dat absolute tijd bestaat en beweegt zonder rekening te houden met externe oorzaken, en hij verwees hiernaar als "duur." Absolute tijd, volgens Newton, kan alleen theoretisch worden begrepen, aangezien het niet te onderscheiden is.

Relatieve tijd is wat mensen ervaren en is een waarde van "duur" gebaseerd op bewegende objecten zoals de zon en de maan. Newtoniaanse tijd is een term die verwijst naar Newtons realistische standpunt.

Leibniz

Tijd is volgens Leibniz niets meer dan een begrip, net als ruimte en getallen, dat mensen in staat stelt om ervaringen te beoordelen en te ordenen. Het is hoe mensen subjectief de dingen, gebeurtenissen en ervaringen die ze hebben verzameld tijdens hun bestaan bekijken en ordenen. In tegenstelling tot Newton geloofde Leibniz dat tijd alleen belangrijk is als er entiteiten zijn waarmee het kan interageren.

Einstein

In tegenstelling tot Newton, die geloofde dat tijd hetzelfde stroomde voor alle waarnemers ongeacht het referentiepunt, presenteerde Einstein het concept van ruimtetijd als onderling verbonden in plaats van afzonderlijke concepten van ruimte en tijd.

Einstein suggereerde dat de snelheid van het licht, c, een constante is voor alle waarnemers in een vacuüm, ongeacht de snelheid van de lichtbron. Hij stelde dat het afstanden gemeten in ruimte verbindt met afstanden gemeten in tijd.

Uiteindelijk veranderen voor waarnemers in verschillende inertiële opvattingen (verschillende relatieve snelheden) zowel de structuur van de ruimte als de kenmerken van de tijd tegelijkertijd vanwege de snelheidsconstante van het licht.

Een typisch voorbeeld ter illustratie hiervan betreft een ruimteschip dat reist met bijna de snelheid van het licht.

Voor een waarnemer op een ander ruimteschip dat met een andere snelheid reist, zal de tijd op een ruimteschip dat dicht bij de lichtsnelheid reist langzamer gaan. Theoretisch zal het stoppen als het ruimteschip de snelheid van het licht kan bereiken.

Als een object sneller beweegt in de ruimte, zal het langzamer bewegen in de tijd; als het langzamer beweegt in de ruimte, zal het sneller bewegen in de tijd. Dit moet gebeuren zodat de snelheid van het licht constant blijft.

Talloze opvattingen over tijd door de menselijke geschiedenis heen tonen aan dat wetenschappers zelfs de meest perfecte hypothesen die eerder zijn geformuleerd, kunnen ontkrachten.

Zelfs na alle vooruitgang in de kwantumfysica en andere kennisgebieden, blijft tijd een raadsel. Het kan gebeuren dat Einsteins universele constante van het licht na verloop van tijd ongeldig wordt verklaard, en de mensheid in staat zal zijn om terug in de tijd te reizen.